U medijima je sve aktuelniji i prisutniji marketing na temu organske poljoprivredne proizvodnje i njenih proizvoda, zatim integralnih artikala. Nekako se proces "inovacija" na našim prostorima uvek dešava obrnutim redom, prvo reklama, pa tek onda se postavi pitanje za objašnjenje pojmova koje "inovacija" predstavlja. Novine uvek predstavljaju "udar" na predrasude, koje su u našem poimanju hrane i proizvodnje iste veoma jake i izražene. Često vidim i čujem negodovanja pri pomenu organskih proizvoda, a mislim da potiču od neznanja i odsustva informisanosti ili čak odsustvu volje za edukacijom.

Dakle, dilema postvalja pitanje šta znači pojam "Organski poljoprivredni proizvod" koji se intezivno promoviše i forsira. Prema većini sistema zdravlja hrane, izraz "organski poljoprivredni proizvod" podrazumeva da su usevi gajeni bez upotrebe pesticida i bilo kojih durgih hemjskih suspstanci, kao što su mineralan đubriva koje su primenjuju u konvencionalnoj poljoprivredi u prilično velikim količinama, te putem ishrane dospevaju i u naš organizam. Takođe, organska poljoprivredna proizvodnja isključuje upotrebu GMO (genetski modifikovanih) organizama.

Ako se vratimo unazad tragom istorije poljoprivredne proizvodnje i proizvodnje hrane uopšte, organska proizvodnja predstavlja povratak na sistem proizvodnje koji se primenjivao pre pojave pesticida, mineralnih đubriva i pre Zelene Revolucije. Pojam "organska proizvodnja" vodi poreklo još iz 1939. godine kada je Lord Northbourne skovao naziv "organska poljoprivreda" u svojoj knjizi "Pogled na zemlju" (1940) na osnovu svog koncepta po kojem je farmu smatrao kao jedan organizam, da bi opisao holistički, ekološki uravnotežen pristup poljoprivrednoj proizvodnji, suprotno onome što je nazvao "hemijska poljoprivreda" (odnosi se na veštačku plodnost i ne predstavlja organsku celinu).

Međutim, inteziviranje industrijske proizvodnje, što podrazumeva i hemijsku industriju, a pre svega nagli rast populacije u mnogoljudnim zemljama sveta kao što su Kina i Indija, došlo je do treće poljoprivredne revolucije 1960. godine poznate kao "Zelena revolucija" koja je sa sobom donela povećanje prinosa useva, ali istovremeno i primenu hemijskih sretstava (pesticidi i mineralna đubriva) u poljoprivrednu proizvodnju. Na taj način sistem organske proizvodnje bačen je u drugi plan, a možda čak i potpuno zamenjen konvencionalnom proizvodnjom koja je omasovljena i zapravo postala jedini način proizvodnje poljoprivrendih proizvoda i hrane uopšte.

Dakle, današnje forsiranje organske poljoprivredne proizvodnje, kao što je u tekstu pomenuto, treba da predstavlja povratak na nekadašnji sistem poljoprivredne proizvodnje bez upotrebe hemijskih sredstava, a sa pozitivnim efektom na životnu sredinu koja je konvencionalnim načinom poljoprivredne proizvodnje ugrožena i 'oštećena'. Savet je sledeći: Sve 'stare-nove' sisteme i metode poljoprivredne prakse treba prihvatiti, ali na osnovu relevatnih naučnih činjenica, a ne na osnovu marketinških prezentacija i promocija.

Da li treba da vodimo brigu o supstancama koje unosimo u svoj organizam putem hrane? Da li treba da sačuvamo životnu sredinu? Možemo li kao ljudska vrsta opstati bez zdrave životne sredine?

Izbor je na vama!

(Autor: MSc Ivana Trifković / AGRO-EKO Magazin)