Većina povrća gaji se isključivo u navodnjavanju. Sve povrtarske kulture zahtijevaju viši nivo vlažnosti zemljišta u poređenju sa ratarskim usjevima zbog slabije razvijenog korjenovog sistema u odnosu na nadzemni dio koji transpiriše veću količinu vode.

Kod većine povrtarskih biljaka nadzemni dio je za 10 do 26 puta veći u odnosu na masu korjenovog sistema. Biljke plitkog korijena (do 30 cm) kao što su celer, salata, luk, krompir i rotkva zahtijevaju češća zalivanja sa manjim zalivnim normama, povrće sa korijenom srednje dubine (30-60 cm) brokoli, pasulj, kupus, mrkva, karfiol, krastavci, paprika i paradajz zahtijevaju veće zalivne norme a biljke dubokog korijena (preko 60 cm)špargla, bundeva, kukuruz šećerac, lubenice...ne zahtijevaju česta zalivanja.

Vrijeme zalivanja i količina vode najčešće se utvrđuju po turnusima. Pri tome treba uzeti u obzir padavine, tako da se na svakih 5-6 mm zalivanja odlažu za jedan dan ako su padavine preko 20-30 mm pomjera se ceo turnus. Navodnjavanje ima poseban značaj u vremenu kritičnih perioda za vodom.

Povrće se uglavnom navodnjava sistemom kišenja. Ovaj način navodnjavanja stvara uslov za pojavu bolesti pa je bolji način navodnjavanje sistemom kap po kap. Važan je i kvalitet vode za navodnjavanje kod organske proizvodnje.Voda ne smije da sadrži štetne i opasne materije jer to može da ugrozi zdravstvenu bezbijednost proizvoda.

(Izvor: Zdrava Srbija; prilagodio: AGRO-EKO Magazin)